1. Nadzwyczajny Szafarz Komunii Świętej:
  Pan Andrzej Jaros

 

2. Ministranci Słowa Bożego:

Szwejkowski Karol,

Ostrowski Kacper,

Tomporowski Nikodem,

Wlazło Karol,

Wlazło Krzysztof,

Wlazło Jan,

Wlazło Wojciech,

3. Ministranci:

Dawidczyk Michał,
Eustrat Piotr,
Kakowski Piotr,

Kuś Olaf

Pikora Eryk,

Wróblewski Miłosz,

Zyśk Michał.

 

4. Kandydaci:

 

Prezes Służby Liturgicznej- Karol Szwejkowski

 

 

Klika słów o Ministrantach

Ministrant jest pomocnikiem przy sprawowaniu Mszy św. i podczas innych nabożeństw liturgicznych. Można sobie zadać pytanie: od kiedy właściwie istnieją ministranci? Odpowiedź na to pytanie jest właściwie bardzo prosta: od kiedy w ogóle istnieje nabożeństwo. Już w starotestamentalnym narodzie izraelskim było jedno pokolenie wybrane do służby w świątyni – pokolenie Lewiego. Ministrantami, czyli tymi którzy służą, można nazwać również Apostołów. Oni to uczestniczyli i służyli do pierwszej Mszy Świętej podczas Ostatniej Wieczerzy. Natomiast w powstającym Kościele apostołowie potrzebowali kogoś do posługiwania wiernych. Wybrali więc siedmiu pomocników i nazwali ich diakonami, to znaczy sługami. Gdy wspólnoty chrześcijańskie stawały się coraz większe, wszystko, co było do wykonania, dzielono w formie różnych zadań pomiędzy członków danej wspólnoty.

Samo słowo ministrant pochodzi od łacińskiego – ,,ministrare”, co oznacza ,,służyć”. Posługa ministranta związana jest nierozłącznie z miejscem jej sprawowania, a więc z kościołem. To tu ministranci są najbardziej widoczni – są ubrani w komże, kolorowe stroje albo białe alby przepasane cingulum. Asystując kapłanowi, uświetniają liturgię. W Polsce ministranci pozdrawiają się słowami „Króluj nam Chryste – zawsze i wszędzie.”

Miejscem, gdzie ministranci przygotowują się do swojej posługi jest zakrystia. To tutaj każdy z nich ubiera się w strój ministranta.
Tutaj także odmawia modlitwę przygotowując się do liturgii: Oto za chwilę przystąpię do ołtarza Bożego, do Boga, który rozwesela młodość moją. Do świętej przystępuję służby. Chcę ją dobrze pełnić. Proszę Cię Panie Jezu o łaskę skupienia, by myśli moje były przy Tobie, by oczy moje były zwrócone na ołtarz a serce moje oddane tylko Tobie.

W czasie swojej służby ministrant jest tym, który niesie znaki. Znakami tymi są przedmioty niezbędne w liturgii, które mają ludziom coś przekazać i wskazywać na inną, niebiańską rzeczywistość. Znakiem jest również sama postawa ministranta, na którego patrzą ludzie przebywający w kościele. Z jego postawy powinni brać przykład koledzy, bo ministrant to również ten, który pokazuje przez swoje służenie, że uczestniczyć w liturgii nie znaczy, jak w kinie albo przed telewizorem, słuchać i oglądać, lecz współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się angażując. Taka postawa ministranta wskazuje na poprawne i właściwe uczestnictwo w liturgii wszystkich biorących w niej udział.

 Są też i tacy, którzy nie czekając na starość, całą swoją ziemską wędrówkę pragną przejść w obecności Jezusa, do którego przecież zdążają. W tym swoim pragnieniu spotykają się z niechęcią, drwiną a nawet pewnym prześladowaniem ze strony swoich rówieśników. Szukają więc oparcia u ludzi, którzy myślą tak jak oni. Znajdują je w różnych grupach działających przy parafii. Jedną z nich jest także Liturgiczna Służba Ołtarza. Tutaj chłopcy uczą się umiłowania i zrozumienia liturgii Kościoła. Znajdują przyjaciół, z którymi mogą razem się modlić, ale również razem się bawić lub spędzać wakacje. Wiedzą, że zawsze czeka na nich ktoś, kto idzie tą samą drogą i w tym samym kierunku. Pomagają sobie w różnych życiowych sytuacjach. Nie ma tam lepszych i gorszych (co najwyżej bardziej lub mniej gorliwi czy odpowiedzialni). Nie ma też bariery wiekowej.

Ministrantem może być zarówno chłopiec z trzeciej klasy szkoły podstawowej, jak i dorosły mężczyzna.

Na gruncie tej wspólnoty wyrastają wspaniałe przyjaźnie, które mogą stać się znakiem dla innych, że istnieją jeszcze takie wartości jak miłość, przyjaźń, uczciwość, zaufanie, przebaczenie, bezinteresowność. I chociaż trudno jest posługiwać się nimi w codziennym życiu, ministranci starają się tak właśnie postępować. Jak im to wychodzi osądzi Bóg a może też i ludzie.

 

Jeżeli chcesz być jednym z ministrantów,

jeżeli chcesz poznać bliżej Chrystusa,

jeżeli chcesz wspólnie z nami cieszyć się

uczestnicząc w wycieczkach, turniejach, zabawach…

PRZYJDŹ do zakrystii i zapisz się,

zostań jednym z nas!

Nieważne, w jakiej szkole jesteś, podstawówce,

szkole zawodowej czy średniej.

 

Pamiętaj! Nigdy nie jest za późno, aby zostać ministrantem!

 

„Dekalog ministranta”

 

1. Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo wypełnia swoje obowiązki.

2. Ministrant służy Chrystusowi w ludziach.

3. Ministrant zwalcza swoje wady i pracuje nad swoim charakterem.

4. Ministrant rozwija w sobie życie Boże.

5. Ministrant poznaje liturgię i żyje nią.

6. Ministrant wnosi wszędzie prawdziwą radość.

7. Ministrant przeżywa Boga w przyrodzie.

8. Ministrant zdobywa kolegów w pracy i zabawie dla Chrystusa.

9. Ministrant jest pilny i sumienny w nauce.

10. Ministrant modli się za rodziców i rodzeństwo.

 

Stopnie formacji ministranckiej:

– kandydat – nie nosi komży, ale uczy się w tym czasie posługiwania do Mszy świętej;

– choralista – odpowiedzialny jest za dzwonki i gong;

– ministrant światła (lucyferariusz) – z łac. lux – światło) – opiekuje się świecami, posługuje do nich;

– ministrant księgi – (librysta z łac. libra- księga) – dba o księgi liturgiczne przygotowuje je przed liturgiczną; może posługiwać Celebransowi przy mszale;

– ministrant ołtarza – posługuje on przy naczyniach liturgicznych, niezbędnych do sprawowania eucharystii, podaje wino i wodę i służy do pateny;

– ministrant krzyża – (inaczej krucyferariusz z łac. crux – krzyż) – posługuj do krzyża podczas procesji wejścia i zejścia, oraz w innych momentach, gdy potrzebny jest krzyż;

– psałterzysta (kantor) – intonuje pieśni i wykonuje psalmy, zazwyczaj jest ministrantem Słowa Bożego posiadającym uzdolnienia muzyczne;

– ceremoniarz, mistrz ceremonii – jego zadaniem jest koordynowanie działań pozostałych ministrantów, jest odpowiedzialny za prawidłowy przebieg liturgii, przeprowadza próby z ministrantami, może być ich kilku w parafii, powinien być zaznajomiony z przepisami liturgicznymi;

– animator liturgiczny – wywodzi się z ceremoniarzy, jest niejako ich przewodniczącym, jest osobą po specjalnym kursie; opiekuje się grupą ministrantów;

– lektor – pełni posługę lektoratu w Kościele Katolickim, mając specjalne błogosławieństwo do odczytywania słów Pisma świętego w zgromadzeniu liturgicznym, jako jedyny z całej służby liturgicznej sprawuje urząd kościelny, do którego jest uprzednio wypromowany, najczęściej przez biskupa. Stoi, ponad hierarchią ministrancką mimo, iż jest członkiem służby liturgicznej.

Powyższe funkcje są stopniami w formacji ministranckiej.

Wyróżnia się jeszcze funkcje, które sprawować może każdy ministrant niezależnie od stopnia „wtajemniczenia”, a są to:

– turyferariusz – odpowiedzialny jest za kadzielnicę, za jej przygotowania, utrzymanie w czystości, ze względu na trud posługi powinien być to najstarszy ministrant

– nawikulariusz – służy razem z turyferariuszem – niesie naczynie z kadzidłem zwane „łódka”;

– ministrant wody – nosi kociołek z wodą święconą podczas aspersji, błogosławieństw i poświęceń;

– ministrant mitry – podczas Mszy świętej sprawowanej przez infułata lub biskupa – trzyma mitrę lub infułę;

– ministrant pastorału – podczas Mszy świętej pod przewodnictwem biskupa trzyma pastorał

Lektorzy

M o d l i t w a   L e k t o r a

 

Panie Boże,

oto stoję wobec wielkiej tajemnicy

Twojego Słowa,

które mam przekazywać innym.

Pomóż mi być najpierw dobrym

słuchaczem i świadkiem

Twojego Słowa.

 

Oczyść moje wargi od wszelkiej nieczystości,

uczyń mnie swoim narzędziem,

bym mógł nieść Cię ludziom

w sercu, w dłoniach, na wargach.

Amen.

 

Czytania mszalne http://www.mateusz.pl/czytania/2020/

 

Do zadań lektora należy:

– wierna służba Słowu Bożemu;

– angażowanie się w sprawy Kościoła;
– współpraca w dziele apostolstwa;

– wykonywanie w zgromadzeniu liturgicznym czytań biblijnych (wszystkich prócz Ewangelii);

– wykonywanie psalmu;

– zapowiadanie intencji modlitwy powszechnej;

 

Lektor powinien w sytuacji braku ministrantów odpowiednich stopni zatroszczyć się o:

– przygotowanie ceremonii liturgicznej;

– wyznaczenie funkcji osobom czynnie uczestniczącym w liturgii;

– przygotowanie i odczytanie komentarzy;

W naszej parafii ministranci i lektorzy pełnią służbę w każdą niedzielę, święta oraz w dni powszednie.

 

Modlitwy ministranta

 

 

Modlitwa przed służeniem:

OTO ZA CHWILĘ PRZYSTĄPIĘ DO OŁTARZA BOŻEGO
DO BOGA KTÓRY ROZWESELA MŁODOŚĆ MOJĄ
DO ŚWIĘTEJ PRZYSTĘPUJĘ SŁUŻBY
CHCĘ JĄ DOBRZE PEŁNIĆ
PROSZĘ CIĘ PANIE JEZU O ŁASKĘ SKUPIENIA
BY MYŚLI MOJE BYŁY PRZY TOBIE
BY OCZY MOJE BYŁY ZWRÓCONE NA OŁTARZ
A SERCE MOJE ODDANE TYLKO TOBIE. AMEN.

Modlitwa po służeniu:

BOŻE KTÓREGO DOBROĆ
POWOŁAŁA MNIE DO TWEJ SŁUŻBY

SPRAW ABYM UŚWIĘCONY UCZESTNICTWEM

W TWYCH TAJEMNICACH
PRZEZ DZIEŃ DZISIEJSZY I CAŁE ME ŻYCIE
SZEDŁ TYLKO DROGĄ ZBAWIENIA
PRZEZ CHRYSTUSA PANA NASZEGO. AMEN.

 

Słowniczek ministranta

 

ADORACJA – oddanie czci, uwielbienie, uniżenie się przed Bogiem, hołd oddawany Bogu.

ADWENT – czas przygotowania do świąt Bożego Narodzenia a także oczekiwanie na przyjście Chrystusa przy końcu czasów.

AKOLITA – posługujący w liturgii (przygotowuje ołtarz i dary ofiarne oraz pomaga w rozdawaniu Komunii św. i udzielaniu Komunii chorych).

AKOLITKI – świeczniki z płonącymi świecami używane w czasie czytania Ewangelii oraz w procesjach niesione obok krzyża.

ALBA – długa, biała szata liturgiczna, symbolizująca łaskę chrztu św.

ALUMN – student Seminarium Duchownego (częściej używa się określenia kleryk).

AMBONA – miejsce do czytań biblijnych oraz wygłaszania homilii (kazań), dziś najczęściej pulpit, zwany ambonką, usytuowany w prezbiterium.

AMEN – uroczyste potwierdzenie: „Niech tak się stanie!” lub „Tak, wierzę w to!”

AMPUŁKI – są to naczynia liturgiczne w kształcie małych dzbanuszków, w których podaje się wino i wodę do mszy św.

ANIOŁ PAŃSKI – modlitwa odmawiana rano, w południe i wieczorem dla uczczenia Wcielenia Bożego (przyjęcia przez Pana Jezus ciała ludzkiego) i macierzyństwa Najświętszej Maryi Panny.

ASPERSJA – liturgiczne pokropienie wiernych wodą święconą jako przypomnienie naszego chrztu i zobowiązań z niego wypływających.

ASYSTA – diakon lub dwaj diakoni towarzyszący biskupowi bądź kapłanowi w uroczystej celebracji.

BALDACHIM – ozdobny daszek lub ozdobna osłona z materiału nad godnymi czci miejscami i osobami, przede wszystkim jako osłona niesiona nad Najświętszym Sakramentem.

BIBLIA – Pismo Święte – zbiór ksiąg napisanych pod natchnieniem Ducha Świętego, zawierających Słowo skierowane do ludzi przez samego Boga.

BIRET – nakrycie głowy duchownych katolickich (kapłani ? kolor czarny, biskupi ? kolor fioletowy, kardynałowie ? kolor czerwony).

BISKUP – przewodniczy wspólnocie wiernych w diecezji.

BŁOGOSLAWIEŃSTWO – życzenie uzyskania specjalnej przychylności Bożej dla osoby, wspólnoty lub rzeczy, przez odpowiednie słowa i towarzyszące im gesty sakralne (modlitwa nad rzeczą lub osobą w celu uproszenia pomocy od Boga).

BREWIARZ – księga do odmawiania modlitw (liturgii godzin) przez księży, a także  osób świeckich.

BURSA – sztywna ?torebka? (do zawieszenia na szyi) na naczynie z Komunią chorych.

CELEBRANS – osoba przewodnicząca liturgii (najczęściej kapłan).

CEREMONIARZ – osoba przygotowująca i kierująca różne posługami oraz dbająca o spokojny, harmonijny przebieg uroczystości.

CHRZCIELNICA – naczynie, w którym przechowuje się wodę do chrztu, jest ona symbolem odrodzenia z wody i z Ducha Świętego.

CHRZEST – pierwszy i najpotrzebniejszy sakrament, uwalnia od grzechu pierworodnego i wszystkich innych grzechów i włącza do Kościoła.

CIEMNICA – miejsce w kościele gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament w noc z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek.

CINGULUM – sznur służący do przepasywania alby, element stroju liturgicznego.

CREDO – wyznanie wiary (łac. credo – wierzę).

CYBORIUM – puszka (naczynie) do przechowywania Eucharystii pod postacią chleba.

DARY OFIARNE – przede wszystkim są to dary chleba i wina, które oznaczają wszelką ofiarę człowieka.

DIAKON – pomocnik kapłana, który na mocy swoich święceń może udzielać sakramentu chrztu, grzebać zmarłych, błogosławić małżeństwa i rozdzielać Komunię św.

DZIEKAN – ksiądz stojący na czele księży pracujących w jednym dekanacie.

HOMILIA – (kazanie) jest to słowo kapłana skierowane do wiernych na tle usłyszanych czytań biblijnych.

INTENCJA MSZALNA – gdy wierzący zamawia Mszę św. podaje jakąś prośbę – mówi, o co pragnie, by się modlić.

KIELICH – naczynie liturgiczne, w którym w czasie mszy św. składa się wino do konsekracji.

KONFESJONAŁ – miejsce sprawowania sakramentu pokuty.

KROPIDŁO – przedmiot, przy pomocy którego kapłan kropi wiernych wodą święconą.

KRZYŻ PROCESYJNY – krzyż przeznaczony do noszenia w czasie procesji.

LEKCJONARZ – księga zawierająca czytania mszalne.

LEKTOR – czytający czytanie podczas Mszy św.

MINISTRANT – członek ludu Bożego, który w czasie sprawowania liturgii pełni posługę pomagając kapłanowi.

MITRA – nakrycie głowy biskupa używane podczas sprawowania czynności liturgicznych.

MODLITWA EUCHARYSTYCZNA – najważniejsza część Mszy św. ze słowami przeistoczenia.

MONSTRANCJA – przedmiot liturgiczny, w którym umieszcza się Hostię celem adoracji lub procesji.

OŁTARZ – jest to ?stół?, na którym składa się Najświętszą Ofiarę i przy którym rozdziela się Ciało Pańskie.

ORNAT – wierzchnia ozdobna szata liturgiczna kapłana odprawiającego Mszę św.

PALKA – chusta w kształcie kwadratu, usztywniona, służąca do nakrywania kielicha.

PASCHAŁ – świeca symbolizująca Zmartwychwstałego Chrystusa.

PASTORAŁ – ozdobna laska używana przez biskupa, jako symbol posługi pasterskiej otrzymanej od Chrystusa.

PATENA – naczynie liturgiczne, na którym składa się w czasie Mszy św. chleb do konsekracji.

PREFACJA – zmienna, pierwsza część Modlitwy Eucharystycznej, rozpoczyna się słowami ?Zaprawde godne to i sprawiedliwe??, natomiast kończy się śpiewem „Święty, świety?”

PREZBITERIUM – część kościoła, w której znajduje się ołtarz główny.

PROCESJA – uroczysty pochód religijny połączony ze śpiewem.

RELIKWIARZ – ozdobne naczynie, w którym przechowuje się relikwie.

RELIKWIE – cząstki kości Świętych Pańskich lub przedmioty, które miały styczność z Chrystusem albo Świętymi.

STUŁA – część stroju liturgicznego – znak władzy kapłańskiej.

SUTANNA – długi czarny strój kapłański.

TABERNAKULUM – miejsce w kościele, w którym przechowuje się Najświętszy Sakrament.

WIELKI TYDZIEŃ – ostatni tydzień wielkiego postu, w którym przeżywamy wydarzenia związane z męką i śmiercią Chrystusa. Rozpoczyna się Niedzielą Palmową.

WIGILIA – dzień poprzedzający duże święto kościelne, np. Wigilia Bożego Narodzenia.

WODA ŚWIĘCONA – jest wodą pobłogosławioną przez kapłana, przeznaczoną do czynności liturgicznych.

WELON – szata, której kapłan używa podczas błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.

 

Naczynia liturgiczne

	Kielich i patena Jest to naczynie liturgiczne, w którym w czasie Mszy świętej umieszcza się wino i chleb do konsekracji.
	Puryfikaterz „Ręczniczek”, którym oczyszcza się i osusza kielich oraz patenę na Hostie.
	Palka Służy do nakrycia kielicha mszalnego. Jest to kwadratowy kawałek usztywnionego płótna.
	Korporał Kwadratowy kawałek płótna rozkładany na ołtarzu. Na nim stawia się kielich oraz patenę z Hostią podczas liturgii eucharystycznej.
	Welon na kielich W niektórych parafiach jest także używany welon na kielich. Jest to tkanina (koloru białego lub koloru ornatu), którą nakryty jest kielich do momentu przygotowania darów ofiarnych.
	Ampułki Podaje się w nich wino i wodę do Mszy świętej, a stoją one przeważnie na małej tacy.

 

Szaty liturgiczne

	Alba Długa, biała szata, symbolizująca łaskę chrztu św.
	Cingulum Sznur służący do przepasywania alby.
	Stuła Stuła jest długą, szeroką „wstęgą”, uszytą z tej samej tkaniny, co ornat. Biskup i kapłan noszę stułę zawieszoną na szyi i zwisającą swobodnie z przodu. Diakon natomiast zakłada stułę na kształt szarfy z lewego ramienia, ukośnie do prawego boku i tam ją spina. Jest ona znakiem władzy kapłańskiej.
	Ornat Wierzchnia ozdobna szata liturgiczna kapłana odprawiającego Mszę św.

 

Szaty liturgiczne używane poza Eucharystią

 

	Komża Komża ma kształt skróconej alby o szerokich rękawach.
	Stuła Stuła jest długą, szeroką „wstęgą”, którą biskup i kapłan noszą zawieszoną na szyi i zwisającą swobodnie z przodu. Diakon natomiast zakłada stułę na kształt szarfy z lewego ramienia, ukośnie do prawego boku i tam ją spina. Jest ona znakiem władzy kapłańskiej.
	Kapa (nieszpornik) Wierzchnia szata, której używa się w czasie uroczystych nabożeństw liturgicznych.
	Welon Używany przez kapłana wtedy, gdy błogosławi on wiernych Najświętszym Sakramentem obecnym w monstrancji  (błogosławieństwo sakramentalne). Kapłan używa welonu także w procesji, w czasie której niesiona jest monstrancja.

 

Kolory liturgiczne

	Kolor biały Używany: – Boże Narodzenie i okres Bożego Narodzenia – Uroczystość Zmartwychwstania i okres Wielkanocny – Święta ku czci Chrystusa – Święta ku czci Świętych (którzy nie byli męczennikami)
	Kolor czerwony Używany: – Niedziela Palmowa – Wielki Piątek – Uroczystość Zesłania Ducha Świętego – Święta ku czci świętych męczenników
	Kolor zielony Używany: – w niedziele zwykłe – dni powszednie okresu zwykłego w ciągu roku
	Kolor fioletowy Używany: – okres Adwentu (4 tygodnie przed Bożym Narodzeniem) – okres Wielkiego Postu = czas pokuty (40 dni przed Wielkanocą) – podczas Mszy świętych pogrzebowych

 

Dlaczego tak kolorowo?

W naszej kulturze określone barwy wzbudzają odpowiadające im określone odczucia, skojarzenia? Jest rzeczą naturalną i oczywistą dla wszystkich, że kolor sukni panny młodej będzie raczej biały, podczas gdy ta sama panna młoda, udając się na pogrzeb znajomej osoby, przywdzieje strój bardziej na te okazję odpowiedni, a więc czarny lub w ciemnych barwach.

Kościół także używa szat liturgicznych różnego koloru, gdyż wyrażają one konkretny charakter tajemnic liturgicznych, które aktualnie przezywamy, zależnie od tego, czy będą to uczucia radości, smutku, nadziei czy żałoby. W ten sposób przez wieki przyjął Kościół następujące kolory dla wyrażenia uczuć, które w danym okresie liturgicznym przeżywają Jego wierni:

1. kolor biały – oznacza radość, chwałę, niewinność, dlatego jest używany w święta Pańskie, święta poświęcone Najświętszej Maryi Pannie oraz w dni poświęcone świętym, ale nie męczennikom.

2. kolor czerwony – symbolizuje miłość oraz przelaną krew. Używa się go w dni poświęcone Duchowi Świętemu (szczególnie w Dniu Zesłania Ducha Świętego), a także we wspomnienia i święta męczenników. Obecnie koloru czerwonego używa się także w Wielki Piątek Męki Pańskiej.

3. kolor fioletowy – oznacza pokutę, oczekiwanie. Kościół używa tego koloru w okresie Adwentu i Wielkiego Postu. Także podczas sprawowania sakramentu pokuty kapłan używa stuły koloru fioletowego. Powszechnie używa się tego koloru także w liturgii pogrzebowej.

4. kolor zielony – wyraża nadzieję, dlatego jest używany podczas Mszy okresu zwykłego, czyli po uroczystości Chrztu Pańskiego oraz po zakończeniu Okresu Wielkanocnego. Kolor ten występuje przez większą część niedziel w trakcie roku (praktycznie od wiosny aż do późnej jesieni).

Obecne przepisy liturgiczne przewidują także używanie szat liturgicznych w kolorze srebrnym i złotym. Zastępuje on kolor biały i może być używany we wszystkich Mszach, kiedy normalnie używa się koloru białego. Ma podkreślać wspaniałość i podniosłość przeżywanej uroczystości.

Widzimy zatem, że nie jest bez znaczenia, w jaki ornat jest ubrany kapłan w danym dniu. Przez odpowiedni dobór koloru szat liturgicznych Kościół chce nam pomóc wczuć się bardziej w tajemnicę danego święta czy niedzieli.

Pan Bóg stworzył nas jako istoty, które reagują nie tylko duchem, ale i ciałem, jego zmysłami. Przez zmysł wzroku rozróżniamy kolory, poddajemy się ich oddziaływaniu na nas i przez to wielbimy Boga w wielości Jego tajemnic. Dlatego starajmy się jak najpilniej obserwować obrzędy liturgiczne i przeżywać je, a zwłaszcza Najświętszą Ofiarę Mszy świętej, z całym zaangażowaniem umysłu i serca.

 

REGULAMIN

 

I. Uwagi ogólne

 

1. Ministranci i lektorzy przychodzą do służenia minimum 15 minut przed Mszą świętą lub nabożeństwem.

2. Ministranci i lektorzy nie rozmawiają ze sobą w zakrystii. Mogą jedynie półgłosem ustalić funkcje liturgiczne.
3. Strój ministranta i lektora powinien być zawsze czysty i wyprasowany.

 

II. Służba liturgiczna 

 

1. Służba liturgiczna odbywa się wg wyznaczonego grafiku. Szczegóły znajdują się na na tablicy ogłoszeń.
2. Prezes, Wiceprezes lub najstarszy ministrant wyznaczają funkcje liturgiczne.
3. Ministranci i lektorzy przychodzą do służenia minimum 10 minut przed Mszą świętą lub nabożeństwem.
4. Ministranci przy ołtarzu mają zawsze złożone ręce, nie rozglądają się i nie rozmawiają.
5. Ministranci zobowiązani są do obowiązkowego służenia  raz w tygodniu oraz w niedzielę.
6. Wszystkie funkcje na Mszach świętych wykonują ministranci, a w razie ich nieobecności – lektorzy. W niedzielę lekcje czytają lektorzy.
7. Liturgiczna Służba Ołtarza sumiennie zapoznaje się z grafikiem służenia codziennego i niedzielnego, który obowiązuje od września do lipca.
W miesiącach wakacyjnych ministranci i lektorzy pozostający w domach przychodzą służyć jak najczęściej.
8. Za porządek w zakrystii ze strojami liturgicznymi odpowiedzialni są wszyscy ministranci.
9. Miejscem, gdzie ubieramy komże i alby jest zakrystia ministrancka.

III. Władze Ministranckie

1.Na czele Koła Ministrantów stoi Prezes, który jest w stałym kontakcie z księdzem Opiekunem..
2. Do współpracy Prezes może dobrać sobie Wiceprezesa.
3. Wiceprezes pełni funkcję zastępcy prezesa w czasie jego nieobecności

IV. Procedura wyboru Prezesa Ministrantów

1. Kandydatem na Prezesa Ministrantów może zostać każdy ministrant, bądź lektor, który ukończył szkołę podstawową i został zatwierdzony przez Opiekuna.
2. Wybory Prezesa Ministrantów są:

– Tajne
– Powszechne
– Równe
– Bezpośrednie
3. Kworum podczas głosowania nad wyborem wynosi połowę liczby ministrantów znajdujących się na liście w dniu głosowania.
4. Wybór nowego Prezesa Ministrantów zatwierdza Opiekun.

Naszym opiekunem jest Ksiądz Krzysztof.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ostatnia modyfikacja: 2023-10-01